NINI EBASKETAN

1973ko abenduak 20 zituen

Eguberritako pinua apaintzen ari zen. Alabak Korte Inglesen erositako plastikozko pinotxoa ekarri zion, nonbait Ameriketatik heldu zen azken moda zen,eta bazituela bere abantailak pentsatu zuen Carmenek, alde batetik ez zuen kimarik galtzen, bertzetik ez zen idortzen, eta hurrengo baten erabili zitekeen. Belaunetan eskoziar estalkiarekin goxo-goxo betiko bere eserlekuan egunkariak irakurtzen ari zen Paco. Jauregiko alde batean era bat pribatuki zegoen senar-emaztea egokitua. Alde horretan ez zuten bisitarik hartzen, hortaz, senarraren idazkaria abisatu gabe sartzen ikusi zuenean, Carmen larritu zen. Bainu-gelan sartu, eta ispiluaren aitzinean ilea konpondu eta ezpainak gorriztatu zituen, ondoren senarrarengana hurbildu zen, eta gizona negarrez, zotinka, muki zeriola, hatsanka,ikusi zuen, bazirudien gizona ttikitu egin zela, burua bular gainean, eserlekuan kuzkurtua lastimagarri._ Paco !_ Zer duzu?_ Ongi zara?_ gizona kontsolatu nahian eskuineko eskua hartu zion, eta milaka herioz-zigor tinko sinatu zituen senarraren eskua lehendabiziko aldiz dardarka sumatu zuen.

Julian Ramirez inspektorea Toledoko bidean irratia entzuten lasai gidatzen zihoan. Batean, irratia mutu gelditu zen, istant bat geroago Arias Navarroren ahotsa aditu zuen eta errepidearen bazterrean gelditu zen.” Luis Carrero Blanco almirantea meza ondoan etxerako bidean Claudio Coello kalean hil egin dute,”aditu zuen ._ Ostia! _Ahoskatu zuen Ramirecek. “Jose Antonio Bueno inspektorea eta txoferra ere hil dira.” _Ostia! Ostia! Ostiaaa! _Oihuka hasi zen bere lagunaren izena entzutean. “Lehergailu batek almirantearen autoaren azpian eztanda egin du, kotxea, hogei metroko eraikin baten gainetik frantziskotarren egoitzaren patioan erori da...”

Komando txikia:

Inaki Mugika /Inaki Perez “Wilson”/Jose Mari Zugarramurdi “Kizkur”/ Javier Llarrategi “Atxulo./Jose Migel Beñaran “Argala”

Komandoak atentatua burutu, eta ipar aldera ihes egin zuen.

Julian Fernandez eta Rocio Gracia Gasteizko tren geltokian jaitsi eta ia tente gelditu ziren. Zero azpitik bi gradu zeuden, eta batez ere Rociok hotza ez zuen ongi jasaten. Azeri larruz jantzia, senarrari atxiki zitzaion eta besarkaturik Dato kalea hartu zuten.

_ Oinez joan behar dugu _ Ala? _ Galdetu zion Rociok senarrari.

_ Bai, lasai, gertu dago hogeita bi garrena. Erantzun zion Julianek, masaila musukatuz.

1977ko abenduaren 3a zen eta Dato kalea eguberritako apaindua zegoen. Zuhaitz izoztuek argi zuriz jantziak, giro lanbroan mamuak ematen zuten, Amabirjina zuriaren enparantzan zegoen izarra ia ez zen ikusten. Gaueko hamarretan bakar bakarrik zihoazen, beraien oinetakoen asotsa bertzerik ez zuten aditzen. Etxeko sotoan sartu ziren, eta Rociok berokia laxatu zuen. Julianek solairu printzipalean apartamentuko atea ireki eta:_ Aurrera nire printzea_ Erranez emazteri pausoa utzi zion.

Rocio nahiko ongi egokitu zen Gasteizen, gobernadore zibilaren emaztearekin, foru aldundi presidentearenarekin, eta bertze kargu handidun emazteekin biltzen zen arratsaldetan kanasta jokoan. Senarra guti ikusten zuen, batzuetan ez zen lo egitera ere etortzen. Haren lanaz ezin zen mintzatu, sekretupean zelako, eta egia errateko ez zuelako ongi ulertzen zein zen haren lana ere. Berak ere bazuen sekretu bat, sekretu handia, sekretu hordigarri bat. Bortz urte zeraman ezkondua, baina umerik ez zen iristen, eta Rociok umeak nahi zituen. Garrantzi handiko lan bat zuzentzera Gasteiza bidaliko zutela, senarrak erran zionean, Rociok ez zuen gogo onez hartu, baino, gero haur bat lortzeko aukera izan zitekeela azaldu zionean pozik hartu zuen ideia.

Foru Aldundiko gizarte-laguntzaile batek umezurztegira zuzendu zuen senar-emaztea. Sor Maria, moja igar eta hotz batek egin zien harrera. Galdeketa zorrotz bat egin ondoren dohaintza bat emateko kutun azal bat eman zien. Mojak, behin kutun azala eskuan azaldu zizkien aitzina eman behar zituzten pausoak. Ginekologo baten helbidea eskuratu zien, lehen bai lehen harekin harremanetan jar zitezen. _Beti baditugu emakume miserableak gurera erditzera etortzen direnak, gehienean bekatuaren umeak izaten dira, eta eliza santuaren doktrinan bizi diren bikoteei haurrak ematen saiatzen gara. _ Bertzerik gabe bota zien mojak. Rociori hotzikara eman zion, eta senarraren eskua estutu zuen, gizonak irribarre bero bat itzuli zion.

Mirentxu maleta ttiki bat eskuan iritsi zen goizean goiz eta umezurtz-etxeko txirrina jo zuen. Sor Mariak ireki zion atea, bazekien neska etortzekoa zela, apaizak neska bat igortzen ziola abisu egin baitzion. Mirentxuk bi urte zeramatzan neskato izorra zela etxekoandreari erran zionean, hark apaizarengana zuzendu zuen. Neska areto hotz biluzian lastozko eserleku batean eseri zen, parean Sor Maria bertze batean. Mojak etxeko arauak azaldu zizkion. Mantenua ordaintzeko lana eginen zuen, umea sortu eta berrogei egun geroago joanen zen, haurra umezurztegian uztea erabakitzen bazuen, haren mantenua ordainduko zuen._ Goizeko seietan meza entzun ondoren gosaldu eta eguerdi arte etxeko lanak, arratsaldean baratza landu, oiloak eta zerriak gobernatu, zazpietan arrosarioa errezatu, afaldu eta hamarrak arte joste-tailerra, hori izanen da zure bizia gurean._ Arrapaladan bota zion mojak.

Fernandez jaun andreak hartu zuten mezua, sei hilabete barru haurra ukanen zuten. Rocioren bizi era bat aldatu zen. Haurdunaldia antzeztu behar zuen, eta hasieran arraroa egin bazitzaion ere, gero txantxari gustua hartu zion. Lagunei enbaraza zela gaztigua egin zien, erosi zituen soineko berriak, gerria loditzeko kuxin bat antolatu zuen, plastikozkoa, pixkanaka puztu egin behar baitzuen. Inoizka apeta ere sentitzen zen, senarrak mugaren bertze aldetik gutiziak ekartzen zizkion, batez ere jogurtak, txokolatea, lurrin onak... Iruten ikasi zuen, artilezko elastikoak haurrarentzako egiten saiatu zen. Seaska bikain jantzi zuen, harizko maindireak,eta estalkiak brodatu...

Urriak hogeita zortzi garrena zuen, eta goiz aldera Mirentxuk urak autsi zituen. Eri-gelara eraman zuten, ordu pare batean umea garrasika kendu zioten. Amak ez zuen haren aurpegia ikusteko denborarik ukan. Garbitu zuten eta kafesne bat pilula batekin ekarri. Arratsalde arte ez zen iratzarri. Sor Maria irribarretsu etorri zitzaion, eta kopeta laztanduz eman zion albistea, haurra hil egin zela_ Alajinkoa!

Azaroak bat Omiasaindu eguna, goizeko hamarretan ginekologoak deitu zuen. Rocio bakarrik zegoen etxean, baziren egun bare bat senarra iparraldean zela, eta ezin zuen harekin komunikatu. Aldez aurretik prestatua zeukan maletatxoa hartu,eta taxi batean ospitalera joan zen. Lehenerdi bat baino urduriago sartu zen Rocio erietxeko gelan. Ginekologoak, lasaitzeko erraten zion, arropaz aldatu eta ohatzean sartzeko, ordu bitan erizain aldaketa izanen zela eta orduan ekarriko ziotela neskatikoa. Ordu bata zen eta azken ordu hori erdiminetan jasan zuen Rociok.

1978ko abenduaren 21an Angelun, goizeko bederatzi eta erditan Jose Migel Beñaran “Argala” etxetik atera zen, autoa martxan jartzean, azpian ezarri zioten lehergailu batek eztanda egin eta kasatu zuen.