Pasaian sortu zen Blas de Lezo, eta
familiaren leinuari jarraituz itsas gizona izan zen. Baina ez edozein
itsas gizon, munduan izan den marinel handienetakoa baizik. Armada
Espainolarekin hainbat eta hainbat erasoetan indarrak zituen neurtu.
Hamazazpi urterekin anestesiarik gabe moztu behar izan zioten hanka;
kexu bat ere egin ez omen zuen. Urte bat geroago begi batean zartako
bat hartu eta oker gelditu zen. Hogeita sei urterekin Hegoaldeko
Itsasoan beso bat galdu eta, maingu oker eta beso motz gelditu zen.
Gutira, bera baino hogei urte gazteago zen Josefina Pacheko-rekin ezkondu zen, Peruko familia printzipal
bateko alabarekin, hain zuzen. Arrakastaz arrakasta jarrai, 1741an
Cartagena de Indias defendatu zuen. Ehun eta laurogeita bederatzi
guda ontzirekin eraso zuten ingelesek, Blas de Lezoren sei ontziren
aurka. Gatazka itsasoan hasi zen, Lezok gibelat egin, eta ontziak
kaiaren sarreran erre egin zituen, ingelesen ontziei traba egiteko.
Gero, hiriaren harresiak igo ez ahal izateko, harresi ingurua zulatu
zuten, ingelesen eskailerak motz gel zintezten.
“Jinkoak madarika zaitzala Blas”
oihuka erretiratu zen Vermon almirantea, bortz mila gizon galdu eta
gero. Seiehun lagun eta hiru hontzi, haiexek, eta Blas de Lezoren
ausardia izan ziren irabazle.
“Lezo” kasua dugu Madrilgo azken
ustelkeriari paratu dioten izena. Pentsatu nahi dut, ez duela gure
itsas gizonarekin deus ikustekorik izanen. Ausardia ez diotelako inon
ikusten.
No hay comentarios:
Publicar un comentario