Errotabidek
atorraren sakeletik txirula arrunta ttiki bat atera eta doinu alaian
hasi zen jotzen.
Derrepentean,
isildu egin zen, ilunean urretxindor batek erantzuten zion,
Errotabide kanta aditzen gelditu zen, eta soldaduek ere.
_
Ez gaitezen geldi. Aitzina! Aitzina! _ oihu egin zuen Matxainek.
Jarraitu
zuten. Zugarramurdiko kobara hurbiltzen, Etxaunek Matxain abisatu
zuen, eta Matxainek zulotzarraren ondoan zeudenak.
Bideak
arkupe bat gurutzatzen zuen; ezker aldera koba-zuloaren aho izugarria
egiten zen ireki, nondik itzaltzarrak bertzerik ez ziren ageri.
Begiak egiten zirenean zekusan harako maindire beltz baten modukoa,
kobaren zola kurritzen zuena, infernuko erreka, misteriotsu pilpira
dardarka. Koba-zuloaren ilunean, dirdira zen suziri bat, han
sakonean, joan etorrian norbaitek inarrosten zuena.
Sagutzar
batzuk haren inguruan hegan; hontza bat inoizka hegalak astintzen
entzun zen, kurrinkari eta irrintzika.
_
Hau duk helmuga_ erran zuen Errotabidek.
_
Hemendik sartuko gaituk_ ... Matxainek.
Soldaduek
persignatu eta ezpatak atera zituzten.
_
Aitzin!_ oihu egin zuen Errotabidek eta jauzika sartu zen leizean,
makila astinduz, eta pauso arinez.
Errotabidek ez zuen ematen sorginen beldur zenik; hango zoko eta akelarreak
ezagutzen zituen doike.
Ilargiak
gaua argitzen hasi zuen, baso eta belaiak ekaitz baten modura
pasatzen zituelarik. Sorginak iskinetan haizezko aizkorak eskuetan;
zakurrek zaunka gibeletik; Goiburu danborrariak, doinua hautsiz
giroa egiten zuen apartakoa. Mendi gailurretan sugar gaitzek urteko
solstizioa gurtzen zuten.
Gaua
umela eta goxoa zen, zeru bobedan izarrak lasterka zebiltzan. Inoizka
apo baten txistua entzuten zen, eta urrunean hontz araldien kexu
tristea.
Pio
Barojari ebatsia
No hay comentarios:
Publicar un comentario