TTIPI-TTAPA

Ttipi ttapa Lekaroztik Arraioza.

Maso Finiguerra Florentziako zilar grabatzaile bat zen. Meza nagusietan kaliza estaltzeko zilarrezko tapaki bat amabirjinaren iduriarekin egitea eskatu zion herriko apezak. Finiguerrak, Azken ukituak tapakiari ematen ari zenean, ebakiduraren neurria haztatu nahian ikatza eta gantza nahasketa batekin bete zituen marrazki marrak. Oihal umel batzuen gainean zilarrezko tapakia ahantzi zuen, eta gutira norbaitek papera metatu zuen gainean. Eta horrela suertatu zen metaleko marretan gantza belztua sartu eta paper hezean iduria tinkatzea. 1452an lehendabiziko metalean eginiko grabatua sortu zen. Tapakia Florentziako Ofizio Museoan dago, eta Parisko Liburutegian haren estanpa bakara.

Lekaoztik Arraiozera eguraldiak lagun, egun pasa ttipi-ttapa jatekoak zakutoan abiatu ziren neska mutilak, denetara hogei ziren, eskola kideak eta hamar urte inguru denak. Haurrek aise egin zuten bidea, asfaltoa alde batera utzi eta mendiko bidezidorra jarraituz, belarra zapalduz eta lar gainetik salto eginez.

Arraiozko artista baten etxean grabatu egin behar zutela erran zieten eta irriketan zeuden. “Ze ote zen grabatua?” gehienek ez zuten egundaino ezta hitza ere entzun, maisuak erran zien arras polite zela eta guti gehiago.

Maso Finiguerra arritu zen bezain bat arritu ziren Baztan Ikastolako neska mutilak “torkuloari” itzuli bat ematen zioten aldiro estanpa bat egiten zutela ikusiz.