AMODIO BERANTAK

Hamar ziren emakumeak, biziaren azken txanpan, eta hamarrak bakarrik. Elena zen anfitrioia; mimo anitz prestatu zuen afari-merienda. Hantxe gan zen goizeko ordu ttiketan bere ahizparekin menditik itzuli bat egitera, eta ontto, xixa-hori eta gibel urdin zakutxo bat hartu. Gero, oilasko batzuk labean erretzen jarri zituen. Lagunak esku-bete iritsi ziren, antzara-gibela, gasna, txokolatina... Mahia ongi hornitua zegoen, eta haren bueltan eseri ziren hamarrak alai eta gogotsu.

Donostiako jazzaldia zen aitzakia, okasio ederra benetan; urteroko bilera zen. Pare bat ziren Argentinatik etorriak, bat Madrildarra, bertzeak bertakoak edo ingurukoak.

“Gure zorionari topa diezagun!” Gora egin zuten batera edalontzia, ezpainak sagardoz busti eta otoruntza esets. Umore onean, bat bertzeari hitza kenduz, ohizko kontutan; gurasoen osasuna, edo galdutakoen oroitza. Seme alaben ikasketa, arrakasta edo porrotak; iloben polita. Langabezia, etxe-gabetzea, dibortzioa eta erretreta saria... horiek denak eta gehiago airean atera ziren.

“Amodio aferetan hasi beharko dugu ezta?” Bota zuen norbaitek. Amodioa aipatzea aski izan zen mahi kideek irribarretsu txokolateari ekiteko. Postrearekin batera izaten baitira amodio kontuak. Amoros izateak goxatu, erlaxatu egiten gaituelako. Hain zuhurki eta maiteki zaindu izan diren amodioak, desengainu, kamusada eta zoritxar anitz ekar dezaketen arren, bertze amodio batekin hasteko beti prest legoke amorantea. Badira irudizkoak, birtualak, aspaldikoak, ezinezkoak, suntsitzaileak, zorionezkoak... denak dira amodioak. Amorante haina amodio baitira. Denak berriak, egundaino berdinak, beti pozgarriak, nahiz eta berantak izan.