Martxoak
hogeita zazpi. Hotz
eta belaiak zuri-zuri, oskarbi eta eguzkia alai. Europa osoan
eri-etxeak gainezka, gaxoak ezin artatu, zenduak lurpeara ezin;
osasun langileek
ezinbesteko
lana egiten; agintariek egin ahal guziak ari dira egiten;
babes-neurriak
artatzeko zailtasunak dituzte. Badago nor egoera hau profitatzen ari
dena. Atzo Espainiako gobernuari Txinak bidali dizkion testa azkarrak
faltsuak dira nonbait; Rolex ordulariak edo Louis Vuitton zakuak
nola.
Egoera
surrealista
honetan, nire burua bertze historia batean murgitzen saiatzen
naiz. Atzo “La Paloma” Patrick Suskind-k idatzia leitu nuen:
kontu labur bat da, oso aproposa
une honetako.
Parisen kokatua; gertaera ttiki baten historia da; gizon xume bat
Parisko eraikin erraldoi
baten ganbaran gela ttiki-ttiki batean bizi da, komuna korridorean
daukaten horietakotan. Bizilagunen komunerako unea buruan dauka,
inorekin korridorean ez topatzeko. Goizeko zazpietan
egunero bezala jaiki da, labe ttiki batean kafesne bat egin eta
gaileta pare batekin gosaldu du, ohatzea egin eta komunera atera da,
korridorea txori kakaz zikindua eta uso bat aztoratua ikusten du,
nazkaturik gibelat egiten du. Pixa egiteko goga ezin jasan, aurpegia
garbitzeko harraskan
egin du pixa. Arraska ongi garbitzen hamar minutu galdu ditu, berandu
dabil, minutura nehurtua daukan denbora gainen datorkio, presaka
jantzi eta urduri, tentuz atea ireki eta usoa txoko batean ikusten
du, korridorea kakaz betea; ala edo nola atratzen da, eskuineko
zapata zinkindu du, baina ezin du gelditu, ezin du berandu iritsi,
ze, banku baten atezaina izanik bere zeregina zuzendariaren
limusinaren
atea irekitzea da…
No hay comentarios:
Publicar un comentario