ZAMAILTZAIN

Abuztua, agorrila erraten zioten aspaldi, aldakor hila erranen nioke nik, eguzkiak erretzetik erauntsiak blaitzera, ortotsak eta inezturak ikaratzera… egun berean eramaten gaituelako. Eta hori aukera ona izanik, baso ondoan bizi garenok jasan beharrezko makur xamurra. Bertzelakoa dute Euskal Herrian itsaso bazterrean bizi direnek. “Turismo” deituriko moda txoro batek jende uholdeak ekartzen baititu, alde batetik bertzera denbora pasa ibiltzera. Egun eguzkitsuetan hondartzetan milaka jende lerroz-lerro etzanda edo uretan pixa egin eta txapla-txapla egiten. Muku edo lainotsu egiten badu, uholdeak  hartzen ditu kaleak, eta arratsalde apalean denak “pintxotara” oiloak artora etxekoandreak “purra-purra” deitzen dituenean nola.

Makurrena turismoa ogibide bihurtu dutela, eta haren mesedetan denak duela balio. Etxe bizitzak ostatu, baserriak ogro-turismo, errepideak haien beharrak asetzeko garraio bide.  Aurten, gure herria pixka bat  gehiago orakatzera Donald Trump heldu zaigu, kakaren gainean kaka egitera. Moda, moda guziak bezala igaro daiteke. Gertatzen denean, Jinkoak zain gaitzala.

Bai, laket dut abuztua. Nire baitan murgiltzeko aukera ematen didalako. Fruitu basak bildu, haranak, masustak, intsusak… negurako marmeladak egiten lasai ibiltzen naiz goizetan, arratsaldetan esku lanetan, paper puskekin kolage bat hasi dut, zamaltzain bat egitea otu zait. Papertxo bakoitzak bizi eskarmentuak dakarzkit gogora, goraintziak izaten diren nola, zatika, bat bertzearekin loturarik gabe. Koloretsuak, hitsak, biziak, apalak. Itxaropentsuak, goibelak… oreka perfektu batean jarri behar direnak.