Akitu da, errana gelditzen da, idatzia
eta inprimatua, beraz ez dago gibelat egiterik. Liburu bat idatzi; ze
gauza harrigarria! Hori zen nire ustea, pozgarria eta ezustekoa.
Ezustekoa izan zen, urteetan idatzitako gogoeta, hausnarketa eta
bitxikeriak, txukundu, zuzendu eta berridatzi ondoren, ausartu
nintzen argitaletxe batera testuak bidaltzen. Aste bat baino lehen
baiezkoa eman zidaten. Zozotua gelditu nintzen, arduratua,
hirurogeita hamabi urteko ibilbidea egiten du liburuak, nekazari
belaunaldi baten gozo gezak, eskasiak eta ausarkiak, asmoak, irriak
eta negarrak, amodio eta kamusadak, horiek denak lanbro umel baten
nostalgian murgildurik. Ausardia eta indar handiko belaunaldia beraz,
aitzin egin zuen, erroak atzendu gabe modernitatean sartuz, Ipar
Amerika aldera batzuk, herri handietara bertze anitz, aise egin zen
belaunaldia modu berrietara egokitu, eskaintzen zitzaizkien aukerak
ongi profitatuz. “Lolitak” hartzen du hitza, baina denak dira
Lolita, bera bezala joan ziren mundua ikertzera hainbat eta hainbat
gazte; bihotza estu baina itxaropentsu, euren erdara txepelarekin
bidea egiten, beti ikasten, trabak gaindituz, gogotsu. Amaren
sukaldeko usaina beti gogoan, etxeko jatekoaren zaporea dastatzera
irrikan ahal zen aldiro itzultzen.
Zertako balio dukeen liburuak ez dakit.
Lagun batek erran zidan egun batean, “ ez dakizu ze poza hartuko
nuen, etxeko txoko batean nire aitatxik idatzitako liburuxka bat
aurkituko banu” Ba, hori izanen da nik nire ilobei utziko diodan
lekukoa.
No hay comentarios:
Publicar un comentario