Umea, zapata berriekin
balego baina kontentuago dago. Horrela dio erranairuak.
Halaxe sentitzen zen
Maxus egun hartan, erosi berri txarolezko zapata politei beha.
Hirurogeita hamar urteak
eginen zituen Maxusek, biziaren ilunabarrean, egunak bat bertzeari
ezustekorik gabe lotzen diren egoera hartan bizi zen. Eta, egun
batean txinparta batek dena egin zuen irauli. Gasolindegi batean
gertatu zen. Xarma gutiko aretoan beraz. Maxusek liluraturik gizona
ikusi zuen; berrogeita hamar urte geroago, ile zuri, baina irribarre
berbera, hortzak airean goxo, limur eta maitagarri.
Lotsati, zalantzati,
bidali zuen izkribu bilduma argitaletxera; ez zuen deus handirik
espero, bere lehendabiziko idatziak ziren, non gazte amodioari
ematen zion lehentasuna. Aste bat baino lehenago hartu zuen
erantzuna; ezustekoa hura ere, baietz, eta kontakizunak goraipatuz,
argitaratuko ziotela liburua, zion mezuak.
Liburuaren prozesuak urte
bete iraun zuen. Zalantzaz gainezka aise gertatzen den bezala, lagun
minari matraka ematen hasi zitzaion. Urteak zeraman astean bi aldiz
mintzapraktika egiten herbeheretar musikari batekin; azkenik lagun
minak egin ziren, eta euskara lantzen mintzapraktika gai, Maxusen
kontakizunak hartu zituzten.
Bereziki interesatzen
zitzaizkion idazlearen lehendabiziko amodioaren gorabeherak,
musikariak behin eta berriz gaiari heltzen zion; beti teorian
oinarriturik, hotz eta zehatz. Batean Maxusen sexualitateari buruz
galdetu zion, emakumeak urtetan sexurik gabe bizi zela aditu zuenean,
bera prest zegoela hutsune hori betetzeko erran zion.
Bai, ederra dela amodioa,
amodioak egiten duela bizia bizigarri badaki Maxusek, eta Durangoko
Azokarako txarolezko zapata politak erosi ditu.
No hay comentarios:
Publicar un comentario